Stilstand is ……?

Een nieuwe school, uitgezocht op stappen in het formatieve biedt nieuwe kansen.  En toch voelt dat momenteel nog niet zo.

Links en recht zie ik blog’s en initiatieven van scholen en het leernetwerk van het SLO voorbijkomen. Allemaal treinen die ik lijk te missen. Ergens jeukt, kriebelt en frustreert dat.
Ik zie collega’s melding maken van wat ze doen in de klas, welke werkvorm ze fantastisch vinden en waarom. Veel leden van de facebookgroep zijn actief formatief evalueren aan het implementeren in hun lessen en delen dat. Helemaal super, want delen is vermenigvuldigen; daar worden we allemaal rijker van.

Kijken naar mijn eigen lessen dan herken ik nog weinig formatiefs terug. Toch niet in de mate waarop ik denk dat ik dat zou willen doen. En dan vraag ik me hardop af hoe dat komt.
Is het alleen al de tijd die het nodig heeft om op een nieuwe school te landen, je plek te vinden met alle energie die daar voor nodig is? Niet persé als ik de blog van Sacha van Looveren lees die ook een overstap heeft gemaakt.

Is het het feit van de opstart van een schooljaar met wat roosterperikelen, kampen, cito toetsen e.d. die nog weinig reguliere lesweken opgeleverd hebben? Toch ook niet verwacht ik, en een op zichzelf staande les kun je ook formatief benaderen. Toch doe ik dat nog niet.

Je kent nog niet alle leerlingen, is dat het dan? Wellicht, want formatief evalueren lukt het beste als je zicht het op de individuele leerlingen en hun prestaties (die nu nog niet zo zichtbaar zijn). Maar vorig jaar ben ik gestart met een nieuwe klas en heb ik daar geen last van gehad. Maar ja dat was op mijn oude school, waar je alles door en door kent.

Misschien dan een nieuwe methode? Waar ik tot nu toe altijd Moderne Wiskunde gebruikt heb, heb ik nu voor één klas te maken met Getal & Ruimte en voor drie andere klassen met de leerportaal van Kunskapsskolan.  Die voor getal en ruimte hebben we gezamenlijk al via leerdoelen aangevlogen, aantal toetsen voor een cijfer terug gebracht van 18 naar 10 en formatieve momenten afgesproken. Kunskapsskolan is een ander verhaal. Ik mis de rode draad in de methode nog. Veel wisselend bron materiaal (vrije internet bronnen) met wisselende kwaliteit. Maar waar de methode voor staat weet ik nog niet. Ik zie ook nauwelijks formatief materiaal terug.  Hier zit dus wel een factor: ik sta nog niet boven het gebruikte materiaal.

We werken met gepersonaliseerd leren, met Kunskapsskolan dus in drie klassen. Die implementatie is er ook één van vallen en opstaan. Niet alles gaat gelijk goed, dat hoeft ook niet, maar als onbekende hierin is het wel erg zoeken naar de vorm van de lessen die ik gewend ben te geven v.s. de filosofie van gepersonaliseerd leren. Ik merk dat ik toch veel nog klassikaal deed qua aanpak (niet qua inhoudt) en als je leerlingen meer in eigen tempo laat werken mis je controle. Controle die ik blijkbaar nog wel als behoefte in mijn eigen interne systeem voel. En ik dacht dat ik makkelijk kon loslaten?!

Ik merk bij mezelf een grote vraag hoe ik formatief evalueren en gepersonaliseerd leren moet / kan gaan combineren, met een methode die ik nog onvoldoende ken, op een school waar ik mijn pappenheimers nog niet ken en ook de bewegingen van de organisatie nog niet altijd aanvoel of kan peilen.

Het kan niet anders dan dat mijn gevoel een een combinatie van bovenstaande factoren komt.

En in de tussentijd rijdt de formatieve trein verder door onderwijsland en ik voel me ergens op een station staan en het lukt me niet in te stappen omdat ik zo graag ook op die trein verder wil. Maar is dat wel de trein waar ik in moet stappen, mis ik niet dat mijn bestemming wel eens iets anders zou kunnen zijn? En wat vind ik daar dan van?