Wat een gave overuren heb ik gemaakt deze week

Als ik dan toch overuren moet maken (volgens de diverse media de afgelopen weken blijk ik dat te -moeten- doen), dan doe ik dat het liefst op een manier die ik leuk vind en die me energie geeft. Het liefst ook met mensen die ik een warm hart toedraag en die ook graag hun overuren besteden aan iets waarvan je bij thuiskomst  nog nagloeit en nabloeit.

En laat me dat nou gelukt zijn. Ik was even bang dat ik mijn zes uur niet zou halen, maar  inclusief de drie uur reistijd, waarvan op de terugweg nog anderhalf uur napraten) is me dat toch gelukt. Deze blog schrijf ik dan ook in mijn eigen vrije tijd. Met een leuk muziekje op de achtergrond, kopje koffie erbij en het vooruitzicht van een (verlate) lunch.

Nou ben je waarschijnlijk benieuwd hoe me dat gelukt is?

Tenzij je er zelf bij was. Dan heb je waarschijnlijk een zelfde soort ervaring, als ik twitter moet geloven:

  Ondanks alles wat de afgelopen weken op een wat negatieve manier in de media uitgelicht werd (waar absoluut waarheden inzitten, maar ook persoonlijke ongerieven – zonder daarin iemand tekort te willen doen), blijf ik van mening dat werken in het onderwijs een prachtige kans biedt om bij te dragen aan de ontwikkelingen van kinderen en jong volwassenen. Het is een baan, een bezieling, waarbij je ook jezelf constant blijft ontwikkelen en leren. Je hebt het voorrecht om kinderen te leren en begeleiden bij nadenken, problemen oplossen, zichzelf zien te vinden: zowel persoonlijk, interpersoonlijk als vaktechnisch.

Het is een baan die vaak niet klaar is in je hoofd als je het schoolgebouw verlaat. Daar zijn we in onderwijsland niet de enigen in. Maar het is van groot belang dat je voor jezelf de juiste balans vindt en houdt.

Balans tussen privé en werk, spanning en ontspanning. Balans in tijd, balans in geluk. Soms ook nee kunnen en durven zeggen.  Het is niet voor niks dat ze in het vliegtuig aangeven dat je in geval van nood, eerst je eigen zuurstof masker moet opzetten voor die van je kind. Als jij niet voor jezelf zorgt, kun je er ook niet zijn voor een ander.

Voorlopig bruis en bubbel ik nog na van gisteren. Een geweldige bijeenkomst van theCrowd vanuit het boek  Kleppen Dicht!Met ongeveer 25 deelnemers hebben we ervaringen uitgewisseld over de inzet van ICT in je lessen. En niet zo zeer tooltjes uitwisselen, maar zeer zeker ook het gesprek erbij met elkaar over hoe je ze inzet, waarom, wanneer en ook wanneer niet. Dit is zo verrijkend en fijn om samen te doen.

Binnenkort komt er weer zo’n bubel moment : Edcamp Texel!!! Zaterdag 12 maart. Zie ik je daar??

De kracht van peer feedback bij het leren zonder cijfers

Regelmatig heb ik mijn mijn cijferloze klas ook gesprekken over het leren zonder cijfers.

Daarbij heb ik een week geleden de volgende video met ze gekeken.

Ik vind het een prachtig voorbeeld, van hoe je met het krijgen van positieve feedback veel verder komt dan in vergelijking met ons traditionele beoordelingssysteem. Ik ben er heilig van overtuigd dat Austin in een traditionele klas niet tot een dergelijk prachtig eindresultaat gekomen zou zijn.

In ons klassengesprek ging het vervolgens over hoe, wat er in de klas van Austin gebeurt, naar de wiskunde les vertaald kan worden. Dat bleek nog best lastig voor ze.  Eén conclusie van de klas was, dat ze elkaar meer konden helpen dan ze nu eigenlijk doen. Een ‘wauw’ momentje een bijna huppeltje bij mij op dat moment.

Het werd nog veel mooier de volgende dag bij de volgende les. Een jongen, Guus, had de formatieve toets van de vorige dag gemist en ging deze nog maken buiten het lokaal. Na een kwartier kwam hij binnen en was klaar. ‘En tevreden? ‘, vroeg ik. ‘Mwa, best wel wel eigenlijk’ antwoordde Guus. Bij het zien van zijn werk zag ik gelijk een aantal getekende lijnen die niet loodrecht of evenwijdig waren waar ze dat wel moesten zijn. Om één of andere reden moest ik aan Austin denken.

‘Guus, jij bent vandaag onze Austin, wie in de klas wil Guus feedback geven op opgave 3?’ Fabian wilde wel en gaf een Guus een tip.  Guus ging zijn tweede versie maken.

Met de klas heb ik het kort over het verschil tussen tips en feedback gehad. Guus kwam vervolgens weer binnen, keek de klas rond en gelijk acht vingers de lucht in. Zij wilden nu feedback geven aan Guus.

Dit hebben we drie keer herhaald, tot Guus binnenkwam en meldde dat hij nu gewoon alles goed had. En dat klopte ook. Groot applaus en een nog grotere glimlach op het gezicht van Guus.

‘En Guus, wat kun je nu?’

‘Ik kan loodrechte lijnen tekenen en meten, en ook evenwijdige lijnen’.

 

Hoe concreet en hoe mooi kun je het krijgen?  Ik had ook Guus een 6 kunnen geven……